|
Neĝbuklojn niajn glaciĉapaj uraganidoj taŭzas bube, printempo sub ni ridas, palmoj, alooj, kaktoj floras sube. En Alpoj estas ni la Limoj. Nin ventfriponoj moke vipas, kaj sube sanktan brilon suno, frenezan bluon mar' disipas. Fier-turmente ni la kapon en la ĉielojn frostajn boras, dum ĉe l' piedoj dand-sinjoroj, parfumaj damoj ridsonoras. Ni ŝirmas ilin, ni, la Limoj, ĉi grandaj korpoj frostrigidaj, gardante, ke por ili estu printempaj horoj gaje-ridaj. Ja mortus, se ni falus foje, tiu printemp', de l' subo stranda, ja mortus palmo kaj rideto sur delikata lipo danda. Se ni ekzemplon donus grandan tondre, terure kaj sovaĝe montkamaradoj, kio estus, se ni vizitus ĉi-pejzaĝe? |